Nachtelijk gestommel

Vannacht werd ik wakker van gestommel in de huiskamer. Nu hoor ik wel vaker wat geluid door de slaapkamerdeur komen, want de Wonderlijke Wezens kunnen nog wel eens een droom hebben waarin ze apenkooi doen. Of heel hard rennen. Maar dit keer dacht ik eigenlijk dat het kwam doordat ze zo enthousiast zijn over hun uitstapje. Weinig wist ik, dat dit uitstapje niet de Holy Stitch! was..


Al een paar nachten is het onrustig thuis. Dan komt er een wezentje in m'n haar woelen met de vraag hoeveel nachtjes het nou ook weer is tot ze naar Leeuwarden gaan. Twee ochtenden geleden vond ik ineens een lijstje van de Wezens die graag mee wilden op reis. (Te herkennen aan de stukjes garen die ze uit hun zoompjes hadden getrokken en op de tafel gelegd.) Dus, toen ik vannacht weer gestommel hoorde dacht ik alleen, 'Ooooh de schatjes, ze zijn weer aan het fantaseren over nieuwe kinderkamers, andere knuffels om mee te spelen, of ze met de auto of met de trein gaan..'. En ik stapte uit bed om even met ze te knuffelen.


Er was iets heel anders aan de hand. De Wonderlijke Wezens stonden allemaal om één wezentje heen en wensten hem heel veel plezier! Springend en piepend van blijdschap draaiden ze om naar de deurpost waarin ik verrast stond. Het kleine monstertje in het midden kon nog net een hele harde geluksbulder onderdrukken (want soms bulderen ze heel hard van het lachen, en daar kunnen ze dan niet zomaar meer mee stoppen) en vertelde dat 'ie iemand heeft gevonden die voor altijd met hem wil knuffelen en die bijna net zo klein is als hijzelf.
Nu is dit Wezentje niet de grootste van het stel, nog geen vijftien centimeter lang. Ineens begon hij te bulderen en rolde om van het lachen. Een ander Wezentje kon nog net uitleggen dat zijn nieuwe knuffelmaatje nog in de buik van een hele lieve mama woont, voordat ook dit Wezentje begon te bulderen van blijdschap! En binnen een paar seconden waren we allemaal aan het bulderen en springen, en sommigen piepten alleen want het was al laat en ze waren moe.
Het Wonderlijke Wezentje wenste al zijn soortgenoten heel veel plezier met hun reis naar de Holy Stitch!, en andersom werd er knuffelend ook veel gelukgewenst. Toen was het tijd om te gaan en het platgeknuffelde wezentje schudde met z'n hoofd, maakte nog een laatste sprongetje en stond op de grond. Nèt voor hij sprong, heb ik nog net een foto kunnen maken van dit Wonderlijke Wezen. Voor we het wisten was hij de deur uit en hoorden we hem fluitend de straat door huppelen naar zijn nieuwe thuis.

Toen ik vanmorgen de woonkamer in kwam en alle wezens uitgeteld op de bank zag liggen, was er toch iets anders dan andere ochtenden. Eén wezentje kreunde en deed één oog half open. Ik hield een vinger voor m'n mond en zei, 'Ssst, blijf maar lekker slapen, ik ga gewoon even nieuwe stofjes knippen voor een nieuw vriendje'. Met een slaperig stemmetje zei ze echter 'Maar ik dacht aan ons vriendje, en de mama die met hem gaat knuffelen tot er een kindje is... mag ik binnenkort ook een mama voor mezelf om mee te knuffelen?'
'Je mag een mama, een papa, een kindje, en een speelkist om in te slapen. En tot die tijd gaan wij gewoon heel veel knuffelen.' Ze deed haar oog weer dicht, knorde heel zacht (want dat doen Wonderlijke Wezens soms, als ze heel gelukkig zijn) en zonk toen weer in een diepe slaap.